In dit stuk staat de vraag centraal wie is er hier nu gekker, de patiënten of de therapeuten?
De psycholoog van de kliniek is zo narcistisch, hij kan niet stoppen met zichzelf te bewonderen in de spiegel.
Helga Scheinder geeft confrontatie therapie maar op zo’n manier dat je er bang van wordt.
En dan heb je nog therapeute Bloem, een zeer zweverig type die net het tegenovergestelde van haar collega Helga is.
De patiënten weten vaak helemaal niet waar ze aan toe zijn. Gelukkig is daar de nuchtere Yvon. Yvon is de schoonmaakster van de kliniek en zij helpt de patiënten op haar manier. Boffen voor Janus (alcoholist) hij krijgt stiekem flessen drank toegestopt. En voor Dimphie (Seksverslaafd) zet Yvon s ‘avonds het alarm er niet op zodat Dimphie ongestoord haar minnaars kan ontvangen. Kortom het is een zooitje ongeregeld.
Totdat journaliste Gertrude van der Plas zich aankondigt. Zij is naar de kliniek gekomen om een artikel te schrijven over de bijzondere werkwijze van de instelling. De therapeuten weten zich geen raad om zich op de juiste wijze te presenteren. Ze wringen zich in allerlei bochten om goed uit de verf te komen.
Maar is Gertrude wel een journaliste? En zijn de therapeuten wel echt therapeuten? Vragen waar in een verrassende ontknoping een antwoord op komt.